Dette er et essay.

Eg sit på ein trebenk ved ein gapahuk etter å ha gått om lag 7 kilometer til fots oppå den åsen som strekker seg om lag ei mil i retning nord sør på heimstaden min. Det er ein dag i påsken. Marka er fri for snø for lenge sidan, og eg høyrer at nokre av trekkfuglane er komne attende sørfra.

No er eg ingen kjennar av song frå skogsfuglar, men eg meiner eg høyrer ein  løvsangar, ein svarttrost og har sett eit par gråtrostar i trea der eg har gått, og høyrde nokre andre fuglelåtar eg ikke kjenner, før eg sette  meg ned på benken ved gapahuken.   

Det kjem ein kar gående, ein ungdom på 16- 17 år, trur eg, med litt hårete dun i andletet og bleik i huda. Han stansar og spør på eit svært dårleg norsk om vegen vidare. Eg forklarer han at stia held fram på den andre sida av den bilvegen me kan sjå gjenom den bladlause bjørkeskogen, 50-60 meter lenger fram. Bilvegen kryssar åsen, men stia held fram på den andre sida av vegen.

«Du kan fylgja åsen nesten heilt fram til flyplassen på øya,» seier eg, men han skjønar ikke so mykje av det eg seier. Eg spør om han snakkar engelsk. Han seier ja, og eg går i gang med å forklara på engelsk det eg har sagt på norsk, men han ser framleis ut som eit levande spørretegn. Med hjelp av norsk og engelsk forstår han etter kvart det eg seier og han seier ”thank you”. 

Eg høyrer på tonefallet hans at han er frå enten Ukraina eller Russland, og då må han vera frå Ukraina, tenkjer eg. Men eg vil ikkje avsløra at eg allereie veit det, og spør difor kvar han kjem frå, og han svarar som venta: «Ukraina.»

Eg spør på engelsk kva han driv med, kva han lever av? Etter kvart forstår han spørsmålet og svarar at han går på videregåande skule. Eg spør om det ikke er vrient å fylgja med i undervisninga når han talar so dårlig norsk, men det virkar ikkje slik. Han tek fram mobilen sin og seier at han skal ringja til venene sine. Og det greier han stolt å seia på norsk. Medan han snakker i mobilen, kjem det to andre ungdomar gående. Det er nok dei han har ringt for å seia at dei måtte ta til venstre eit stykkje opp i åsen der stia deler seg. Dei to har ikkje vore like raske til å gå som kameraten sin, og dei helsar venleg på meg.

Gapahuken er oppførd av Lions. Det står det på ei metallskilt over inngangen til huken. Her er det utstyr til å grilla, og eg slår ut med armane og seier at her kan ein grilla pølser og koka seg kaffe. Og sanneleg, den eine av dei to nyankomne går bort til huken, og snart brenn det i grillen. Den andre vert stående og prata med oss to andre. Han er litt meir nyfiken enn kameraten sin og spør kor gamal eg er. Eg seier dei kan gissa, og dei tenkjer seg om før dei  kjem med eit svar som ligg om lag 10 år under alderen min. Dei himlar litt med augo når eg fortel dei kor gamal eg er. 

Samtalen på norsk-engelsk og ukrainsk er innom fleire emne. Han nyfikne seier i et spørjande tonelag at det er mange utlendingar i Noreg. Eg skjønar at han ikkje tek seg sjøl og andre ukrainarar med når han seier det, men at han tenkjer på folk som ikkje er så bleike i huda som dei sjølve. 

«Det er ikkje so mange her,» seier eg, men på stader som i Oslo, er det bydelar der det er så mange utlendingar at ein mest skulle tru at ein var i Islamabad, Mumbai eller i Harlem i New York. Han med telefonen stussar når eg nemner New York og seier at det er ein stor by.

«Ja, med 12 millionar innbyggjarar,» seier eg, og legg til at eg har vore i byen fleire gongar, både som sjømann og journalist. Dei to andre byane eg har nemnt, virkar det som han ikkje kjenner til, og han spør meg om New York er den største byen i verda.

«Nei eg trur at både Sao Paulo, Shanghai og Mexico City er større, med rundt 30 millionar innbyggjarer,» sier eg. Han tek fram mobilen for å finna svar på spørsmålet, og det kjem ganske kjapt som alltid når ungdomar skal sjekka opplysninger på netet med mobilen. Det er Tokyo som er den største, finn han ut.

«Eg gløymde Tokyo,» sier eg og får fortald av han at det bur 37 millionar menneske i byen. 

«Det er vel om lag det same som i Ukraina,» sier eg. Dei to andre dreg på det. Det var visstnok 50 millionar før krigen, men no er talet på 40, kan hende i underkant, vert dei to samde om. 

Den eine seier brått at det ikkje er mye folk i sjå i påsken.   

«Lite med fest,» seier han og gliser. I Ukraina, er det fest i påsken og mykje folk ute på gatane. Det er tradisjonen i landet, men her i Noreg er det tomt for folk. 

«Nei, i Noreg er det ikkje mange tradisjonar i påsken, bortsett frå at folk reiser vekk. Mange dreg til fjells for å gå på ski og verta brune i fjeset, men det kan henda at det ikkje er so mange som gjer det no, i kvart fall ikkje i denne påsken, der det ikkje er snø mange stader,» seier eg.

«Her på heimstaden min har det jo ikke vore snø i vinter, bortsett frå i byrjinga av januar. Eg har aldri opplevd ein slik snølaus vinter. Men då eg var gutunge, for ein 65-70 år sidan, var det meir jamt med snø i påsken. Og då kunne me gå på ski her i åsen. Då var også delar av åsen heilt snau for skog, slik at me fekk ei kjensle av å gå på ski i vinterfjellet,» seier eg. 

Eg fortel og om dei to hoppbakkane me hadde i åsen. Den eine med stillas som overrenn og med en kul som var så lang og eit unnarenn so bratt at om du kom over kulen, kunne du havna heilt i botnen av bakken. Det er vanskeleg å forklara dette, så eg syner med handa den lange runde kulen og so, med ei nestan loddrett handrørsle, fallet ned mot botnen av bakken. Det er det same bratte fallet som Noreg no er inne i, og der vi no stupar ned mot botnen.

Dei flirar og tykkjer samanlikninga er god. Eg er likevel rask med å leggja til at Noreg i mange år var på ein stigande velferdskurs, men at kostnadene for asylimmigasjon og den grøne energiomlegginga er med på å øydeleggja økonomien i landet. Eg fortel og at det i åra etter krigen nestan ikkje var pengar blant folk, men dei hadde til mat, og litt til. Kjøpe-klede var det lite av. Dei fleste fekk sydd kleda sine hos ei av dei mange sydamene som fantes den gongen.

«Då eg var gutunge, var det fire-fem privatbilar her på staden og tre-fire drosjer. Det var overlækjarene på sjukehuset og sjefen i det lokale trafikkselskapet som hadde privatbilar.» Dei ser undrandre på meg.

«Men det er jo ikkje slik i dag», seier dei og gliser. 

«Ferda til det norske samfunnet mot botnen skuldast ikkje berre asylimmigrantar og ein feilslått energipolitikk. De har sikkert lagt merke til alle dei fine kvinnfolka på turvegen her, utan mann, men med hund i band,» seier eg. Jau, det har dei. 

«Her i landet er det vorte vanleg at kvinnfolka i staden for å skaffe seg ein mann, får seg ein hund som dei handsamar som eit vanleg familiemedlem, som dei snakker med og som dei har med seg i senga om natta til selskap,» sier eg og smører kan hende litt tjukt på.

Og det er ikkje berre på skogs-stiene ein ser kvinnfolk med hundar. I skiløypene er det fleire kvinner enn menn, flotte kvinnfolk i 20-30-årsalderen. Ja, aldri har vel kvinnfolka vore finare enn i dag, og mange av dei har hundar, men ikkje mann og barn. Dette er noko eg har observert ikkje berre her, men og på andre plassar i landet.

«Me kjem til å døy ut,» seier eg og legg til at eg nyleg, i ei dansk avis, las ein artikkel om den russiske forfattaren Liza Alexandrova-Zorina, som har flykta til Danmark og som har skrive om muslimske asylsøkjarer i landet. Ein av dei klagar over at danskane legg seg borti barneoppdragelsen hans. Danskene vil forme barna hans slik at dei skal verta slik som deira  eigne barn. Danskane er som prostituerte som vil at alle skal vera prostituerte for at ikkje deira eigen fornedring skal vera so tydeleg. Dei er perverse alle saman, Veit de det? Danskene lever som einslege. I staden for barn har dei hundar og katter.  Perverse, seier eg!

Dei ukrainske ungdomene ser litt forskrekka ut når eg gjev att orda til den muslimske asylsøkjaren. Dei påpeikar litt varsamt at dei har hundar og kattar i Ukraina og. Men det er kan hende ikkje so ille som i Noreg. Eg seier at det beste vel er om muslimane tek over styringa her i landet so det ikkje vert folketomt, men då vil det ikkje vera eit norsk Noreg lenger. Eller so må mannfolk byrja å halda seg i god stand, halda seg reine og velpleide og skapa orden i rotet sitt, slik den kanadiske psykologen Jordan Peterson har tilrådd vestlege mannfolk å gjera – å verta eit aktivum for damene og ikkje eit uønska selskap.    

Det ser ut som om ”påskebudskapet” mitt har falle dei ukrainske ungdomane tungt for brystet. Det er i grunnen ikkje so mykje meir å seia, so eg ønskjer dei lukke til med pølsegrillinga og kan hende ein kopp kaffe, reiser meg og gir meg på veg heim. 

«Ha det bra,» høyrer eg at dei seier fleire gongar bak ryggen min der eg vandrar attende til dit eg kom frå. No legg eg merke til at stia eg går på ikkje er ei sti, men ein fin grusveg med eit tjukt lag med pukk på toppen. Ja, vegen er si fin at ein kan koma seg fram med rullestol, noko eg såg då eg gjekk i andre retninga. Slik var det ikkje for 10 år sidan då eg gjekk denne turen saman med kjærasten min. Då var dette ei sti med tre-røter, sprekker i berget og steinar som gjorde det lett å falla og skada seg. Og det var nettopp det ho gjorde, kjærasten min. Ho strøvla, slik dei seier i vestlands-fjordanene, i ei trerot og skadde den eine handa si so den vart blå, men ikkje eit klagande og sytande ord frå ho. Eg sa at eg kunne ringja etter bil so ho slapp å gå heile vegen attende, men det ville ho ikkje. Hos lækjaren vart det påvist eit beinbrudd i handa.  

Medan eg går, kjem eg til å tenkja på ein episode frå Fjordane på Vestlandet i vinter då eg var på vitjing der. Som den urbane fyren eg tidvis er, plar eg nestan kvar dag å gå på kafé og lesa aviser med ein kopp kaffe attåt. Då eg kom inn på den eine av dei to stamkafeane mine på staden, reiste ein mann seg frå eit bord og sa namnet mitt. Eg vart skremd fordi eg ikkje kjende han og aldri hadde sett han før, men han forklarte at han kjende meg att frå et foto på ein av dei alternative nettstadene her i landet. Og det roa meg ned. 

Me vart sitjande og prata, og han fortalde meg at han var psykolog frå Oslo, som hadde fått seg jobb her på staden, og at ein av foreldra hans opprinneleg var frå nabokommunen.  Han kom inn på det han meinte er skilnaden i lynne på folk i Oslo og på Vestlandet.

 «Vestlendingane er harde,» sa han. 

«Dei er i kvart fall meir firkanta enn nordlendingane,» sa eg og viste til fleire sjøopplevde døme på det. Det eg ikkje sa, var et det er lite med klaging og syting på Vestlandet, men desto meir av det hos nordlendingane i Nord-Noreg.    

iNyheter trenger din støtte. Tegn abonnement eller støtt oss på Vipps 763291 bank 1506.80.92768 eller PayPal

Kriminelle utlendinger forårsaker voldsrekord i Tyskland